Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny we Władysławowie

Published 26 lutego 2017 | By admin

Wnętrze kościoła we Władysławowie – fot. Dolszewska / lic. CC BY-SA 3.0 pl / via Wikimedia Commons

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny we Władysławowie to rzymskokatolicki kościół parafialny mieszczący się we Władysławowie. Należy do dekanatu morskiego archidiecezji gdańskiej.

Kamień węgielny pod budowę kaplicy w ówczesnej Wielkiej Wsi został położony w 1930 roku. Następnie, dzięki staraniom Towarzystwa Przyjaciół Hallerowa i księdza Kazimierza Marklejna w ciągu 3 lat został wzniesiony z czerwonej cegły neogotycki kościół o jednej nawie po wezwaniem św. Wojciecha.

Po zakończeniu II wojny światowej opiekę nad świątynią przejęli kapłani z Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej, natomiast w 1957 roku, w czasie urzędowania proboszcza księdza Alojzego Piłata TChr, została podjęta decyzja o rozbudowie starej świątyni i został położony kamień węgielny pod nowy kościół, którego projekt oparty był na przeznaczeniu starej budowli jako prezbiterium.

Nowa świątynia nosząca wezwanie Wniebowzięcia Matki Boskiej Królowej Wychodźstwa Polskiego jest korpusem nawowym kościoła.

Kościół został zaprojektowany przed dwóch gdańskich architektów: Szczepana Bauma i Andrzeja Kuleszę. Żelbetowy szkielet jest podtrzymywany przez bardzo duży, dwuspadowy dach. Z lewej i prawej strony dachu znajdują się stożkowate, wąskie i strzeliste kaplice boczne. Świątynia nie posiada dekoracji: elewacja frontowa jest ozdobiona jedynie układem okrągłych okienek na prawie całej jej powierzchni. Wnętrze jest skromnie wyposażone i jest ozdobione światłem przez ozdobione witrażami wąskie pasy okien.

W 1987 roku, kościół został wpisany do rejestru zabytków województwa gdańskiego, decyzja ta została uzasadniona zastosowaniem nietypowych rozwiązań konstrukcyjnych oraz wzorcowym zharmonizowaniem neogotyckiej kaplicy z modernistycznym korpusem nawowym. W latach 1996-1997 została wybudowana wieża – dzwonnica, według projektu Szczepana Bauma i konstruktora Antoniego Gronka, która nawiązuje formą i materiałem do stylu świątyni.